Dear D.

Jest ciemno. Telewizorowa poświata zza szyby, bo mecz. I podgrzewacze (bezzapachowe) w niepasujących do siebie osłonkach (zdefraudowane ze szkolnej imprezy brata). Poza tym naprawdę ciemno. W ciemności medytuję nad modelem mojej rodziny. To nawet zabawne, ale tym razem nie należy się śmiać.

Dzisiejszy dzień i narracja Żulczyka otworzyły mi oczy szeroko.

Niezdolna do rozmowy matka. Bo nie umie, nie lubi, nie chce, nie potrzebuje rozmawiać. Czasem mówi - opowiada. O tym, co przekazała jej babcia przez telefon, kogo spotkała, na co chora jest nasza biedna sąsiadka (dziecko koleżanki czasami) albo coś o pomidorach, przepisach z opakowań ryżu, czy tam innych promocjach. To jest jej wersja rozmowy. Albo sprawiające, że mam ochotę rozpruć sobie żyły, schematy w stylu: zadam pytanie i nie wysłucham odpowiedzi / spytam bez sensu: co? i pójdę dalej albo zacznę mówić o czymś innym.  / zniosę jej (moją!) obecność, nie odrywając oczu od telefonu, a potem burknę, że nie wiem. To jest do przełknięcia, serio. Sprawy mają się gorzej, gdy oczekuje się konkretnej odpowiedzi, gdy chodzi o sprawy ważne. Wtedy: pytanie, cisza, ponaglenie, poirytowanie, wkurw, nic nie wnosząca wypowiedź, przypomnienie o powadze sytuacji i tu: przewracanie oczami, pretensje, turbo poirytowanie... Tak samo z ojcem-emigrantem przez telefon, jego wzdychanie, jej słucham Ciebie, jego nic, mów co u was, jej a... I po rozłączeniu ciche wreszcie. Nie, nie są dobrym małżeństwem. Jednak przykładnie rozmawiają co wieczór, bo przecież tak się chyba robi, nie? Piękna farsa.

Jestem upośledzona: dysfunkcja mowy, niekomunikatywność, strach przed wyrażaniem myśli, wywoływaniem reakcji. Przez nią? To naprawdę nie tak, że ona jest oderwana i nie ma z nią kontaktu, upraszczam. I nie mam jej za złe, bo ją rozumiem, bo się nie dziwię. Serio. Jednak mam w głowie jakiś cholerny alarm. Zawsze, gdy ktoś wyciąga w moją stronę paczkę szlug, odmawiam, bo za każdym razem mam ją przed oczami, z papierosem między palcami, siedzącą w tym samym miejscu. A nie chcę tak. I gdy wyjebałam się ze studiów, to alarm dzwonił, że skończę z beznadziejną robotą, jak ona, z pokaleczoną emocjonalnie rodziną, jak ona i z naznaczoną nieszczęściem hierarchią wartości. Jak ona. Teraz zaczynam się zastanawiać, czy mam w ogóle jakikolwiek inne pragnienia, poza tym, by nie skończyć jak ona.

(Skończę nawet gorzej. Nawet jeśli mój genialny pomysł na ścieżkę kariery zapewni mi sukces - pieniądze, to wszystko spierdolę, przerośnie mnie życie, coraz poważniejsze decyzje, zacznę wyłudzać Xanax albo jemu pokrewne i skończę z długami i na odwyku, a moje koty zdechną. )